aerologies

Ξύπνησα πρωί πρωί, όπως κάθε μέρα ξυπνάω νωρίς και θαυμάζω τον ήλιο να βγαίνει από το βουνό. Με ξυπνάει συνήθως το λεωφορείο που περνάει έξω από την πολυκατοικία που μένω με τον θόρυβο της πόρτας που ανοιγοκλείνει. Τα λεωφορεία αρχίζουν δρομολόγια από τις πέντε. Εγώ πάω στις εφτά στη Σχολή. Κάθε μέρα σχεδόν έχουμε εργαστήρια. Χρειάζομαι αυτοπειθαρχία και όταν έχω πλυθεί κι έχω πιει καφέ πριν ξεκινήσω είμαι καλύτερα. Τον ήλιο τον προτιμάω να βγαίνει από την θάλασσα, αλλά αυτό το απολαμβάνω μονάχα το καλοκαίρι. Σκέφτομαι το καλοκαίρι τι καλά που θα είμαστε σε μια παραλία με το Μάριο και τη Λίτσα ξαπλωμένοι στην άμμο να ψηνόμαστε. Μερικές φορές θυμάμαι τα βραδινά μου κατορθώματα και με πιάνει ίλιγγος, αλλά σήμερα νιώθω μια γλυκιά αγαλλίαση. Ένα αίσθημα ελαφρύ, σαν πούπουλο νιώθω την ψυχή μου. Και το κορμί μου δεν υστερεί σε σφρίγος. Είμαι τόσο ξεκούραστος που θα μπορούσα να πάω στη Σχολή τρέχοντας. Υπολογίζω την ώρα του λεωφορείου και κατεβαίνω πηδηχτά τις σκάλες. Στη στάση περιμένουν δυο...

Πέρασαν 30 μέρες που δεν έγραψα γραμμή, αλλά τώρα θα γράψω για τον Μάριο. Ηρθα να γράψω για τον Μάριο. Ο Μάριος δουλεύει σε ένα εστιατόριο οικογενειακό. Μεσημέρι βράδυ. Φοράει ρούχα περιποιημένα, μαύρο παντελόνι και γιλέκο και άσπρο πουκάμισο χειμώνα καλοκαίρι. Αυτές τις μέρες με το κρύο, έβγαινε στα γρήγορα να πάρει τσιγάρα για τους πελάτες και γύριζε κατακόκκινος πίσω. Από το κρύο. Πάντα όμως με το χαμόγελο. Ακόμα κι όταν το αφεντικό τον προσβάλλει μπροστά σε πελάτισσες. Αλλο είναι να ειπωθεί καμμιά χοντράδα μπροστά σε άντρα πελάτη και άλλο μπροστά σε μία κυρία. Σήμερα το μεσημέρι το αφεντικό, ο κ. Κώστας, τον πρόσβαλε μπροστά σε μία κυρία. Ο Μάριος μόνο που δεν έκλαψε. Κατέβασε τα μάτια και έστριψε στα γρήγορα το πρόσωπο να μη φανεί το δάκρυ και η κοκκινίλα της ντροπής. Η κυρία έφυγε αλλά σε λίγη ώρα που πετάχτηκε για τσιγάρα πάλι, την είδε από μακρυά να του χαμογελάει, σαν νεράιδα έμοιαζε. Ο Μάριος δουλεύει στο εστιατόριο αυτό από μικρό παιδάκι. Στην αρχή έκανε θελήματα, μετά πήγε ...