το πρωινό ξύπνημα

Ξύπνησα πρωί πρωί, όπως κάθε μέρα ξυπνάω νωρίς και θαυμάζω τον ήλιο να βγαίνει από το βουνό. Με ξυπνάει συνήθως το λεωφορείο που περνάει έξω από την πολυκατοικία που μένω με τον θόρυβο της πόρτας που ανοιγοκλείνει. Τα λεωφορεία αρχίζουν δρομολόγια από τις πέντε. Εγώ πάω στις εφτά στη Σχολή. Κάθε μέρα σχεδόν έχουμε εργαστήρια. Χρειάζομαι αυτοπειθαρχία και όταν έχω πλυθεί κι έχω πιει καφέ πριν ξεκινήσω είμαι καλύτερα. Τον ήλιο τον προτιμάω να βγαίνει από την θάλασσα, αλλά αυτό το απολαμβάνω μονάχα το καλοκαίρι. Σκέφτομαι το καλοκαίρι τι καλά που θα είμαστε σε μια παραλία με το Μάριο και τη Λίτσα ξαπλωμένοι στην άμμο να ψηνόμαστε. Μερικές φορές θυμάμαι τα βραδινά μου κατορθώματα και με πιάνει ίλιγγος, αλλά σήμερα νιώθω μια γλυκιά αγαλλίαση. Ένα αίσθημα ελαφρύ, σαν πούπουλο νιώθω την ψυχή μου. Και το κορμί μου δεν υστερεί σε σφρίγος. Είμαι τόσο ξεκούραστος που θα μπορούσα να πάω στη Σχολή τρέχοντας. Υπολογίζω την ώρα του λεωφορείου και κατεβαίνω πηδηχτά τις σκάλες. Στη στάση περιμένουν δυο τρεις ακόμα. Στέκομαι δίπλα τους και φαντάζομαι τι να έκαναν χθες το βράδυ. Σίγουρα όχι κάτι τόσο ευχάριστο όσο αυτό που κάναμε εμείς. Και πού να το φανταστούν. Είναι άντρες και πάνε στην εργασία τους μάλλον. Σκοτεινιασμένα πρόσωπα και πλάτες γερτές. Άραγε θα καταντήσω έτσι; Όχι, με τίποτα. Το κέφι μου είναι μια χαρά, αν και σήμερα δεν θα φανεί ο ήλιος. Έχει μια μουντή συννεφιά, αλλά μέσα μου επικρατεί απόλυτη ηλιοφάνεια.

posted by FOIBOS, Wednesday, 01 February 2006, 8:31 pm