This is Amfilochia, my beautiful fatherland Θυμάμαι κάτι νύχτες του Σεπτέμβρη με την παλιοπαρέα, πιτσιρικάδες, να βουτάμε στα φωσφορίζοντα νερά γεμάτα με σπέρμα καλαμαριών Γυμνά τσογλανάκια και λιγνά, μαύρα, ψημένα στα καπνοχώραφα, να γινόμαστε άγγελοι κείνες τις νύχτες πρασινωποί, κιτρινωποί και άσπροι, να λάμπουν τα μαλλιά κι οι πλάτες, τα κολαράκια γυαλιστερά σα γλόμποι, τα χέρια φτερά έτοιμα γι απογείωση, καθώς σηκώνονταν για τη βουτιά. Μεγάλωσα τώρα και πού γυμνός να κολυμπήσω! Και μάλιστα με τέτοια παρέα και σε τέτοια νερά. Με καλοπλένει η αγάπη μου στη μπανιέρα, τρίβει τις πλάτες μου και τις πατούσες κι όταν της λέω για τη γονιμοποίηση των καλαμαριών απαντάει: Να βάλουμε κανα καλαμαράκι στη μπανιέρα! Αύριο το μεσημέρι φεύγω για κεί. Θα περάσω ξανά τη γέφυρα Ρίο Αντίρριο. Μικρός, περνούσα με το φέρρυ και ήταν όμορφο αυτό το διάλειμμα με θάλασσα ανάμεσα στις στεριές. Τώρα, μοναχά στεριά. Ξεραΐλα. Τώρα καταλαβαίνω πόσο μ' αρέσει το νερό. posted by FOIBOS, Wednesday, 26 October
