aerologies

Ηξερα ότι ήθελες να σε κρατήσω Να πλησιάσω ύπουλα, σιγανά, αθόρυβα Να σε αρπάξω Να ακουμπήσω τη παλάμη στο δεξί σου ώμο Να σε φέρω κοντά Επάνω στην καρδιά μου να σε σφίξω Να μη σε αφήσω ξανά -να φύγεις- να ΜΗ ΣΕ ΑΦΗΣΩ αλλά σε άφησα ΝΑ Φύγεις απροστάτευτη σε άφησα Χαιρετίσματα στη λησμονιά ο κ. Μαβίλης ξέρει ήξερα και εγώ. Ηξερα ότι ήθελες να σε κρατήσω Να πλησιάσω ύπουλα, σιγανά, αθόρυβα Να σε αρπάξω Να ακουμπήσω τη παλάμη στο δεξί σου ώμο Να σε φέρω κοντά Επάνω στην καρδιά μου να σε σφίξω Να μη σε αφήσω ξανά -να φύγεις- να ΜΗ ΣΕ ΑΦΗΣΩ αλλά σε άφησα ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ, γιατί δε χτυπάς; Ο κ. Μαβίλης ξέρει. posted by FOIBOS, Tuesday, December 27, 2005, 3:00 AM

your dark eyes gives to me blindness dark father turn off your darkness dark father turn off your eyes I feel lost with your darkness I feel blind father with your dark eyes dark father I feel lost in the darkness Merry Christmas father posted by FOIBOS, Saturday, December 24, 2005, 6:32 PM

βγαίνω τα βράδια πατώ σε σκιές δέντρων ευκάλυπτοι, μουριές, πικροδάφνες ρωτούν τις σόλες μου «τι κάνεις Φοίβε;» ή «ελαφροίσκιωτε Φοίβε, πώς περνάς;» «ένας αέρας είμαι» απαντάω και φεύγω «δεν είμαι ο Φοίβος, είμαι η σκιά του» μουρμουριστά τραγουδώ πάντα τα βράδια τραγουδώ μουρμουριστά και φεύγω posted by FOIBOS, Saturday, December 24, 2005, 3:07 AM

Επεσε στα χέρια μου μια ακτινογραφία. Ηταν η ακτινογραφία του κορμού μιας γυναίκας. Σκελετός λεπτός με τα στήθη στρογγυλά να αχνοφέγγουν. Προσπάθησα να τη φανταστώ. Νέα οπωσδήποτε, γιατί τα στήθη ήταν στητά, αλλά πόσο νέα; Την τοποθέτησα κοντά στην ηλικία μου, μετά πρόσεξα τη κυρτή ράχη, ύστερα βαρέθηκα να ψαχουλεύω στο μυαλό μου. Η ακτινογραφία ήταν αδέσποτη, χωρίς φάκελο. Την ξανακοίταξα και τότε πρόσεξα τις δαχτυλιές. Πόσα χέρια την είχαν πιάσει; Πόσοι σκέφτηκαν περίπου τα ίδια με μένα; Δεν τολμώ να κοιτάξω κάτι και το μυαλό μου φτιάχνει ιστορίες απο το μηδέν. Κούνησα την ακτινογραφία στον αέρα για ν' ακούσω τον ήχο της. Στο τέλος την πέταξα στο καλάθι και πήγα για καφέ στο κυλικείο. posted by FOIBOS, Tuesday, December 13, 2005, 4:53 AM

Pupils make a hole, pass through the soul, the passion stretch out from the lies of your eyes 1. Της κόρης το βλέμμα τρυπάει το βάθος μ' ένα ψέμμα φουντώνει το πάθος 2. Οι κόρες τρυπούν, διαπερνούν την ψυχή, το πάθος φουντώνει από το ψέμμα των ματιών σου 3. Το μαύρο της κόρης τρυπά, διαπερνά της ψυχής μου το βάθος Ενα ψέμμα στο βλέμμα γιγαντώνει το πάθος posted by FOIBOS, Wednesday, November 02, 2005, 11:53 AM

Πέτρες είναι οι ψυχές κρούονται, χτυπούν, τρίβονται η μια στην άλλη, λειαίνονται μεταξύ τους, νέες επιφάνειες στιλπνές γεννιούνται Χάνεται η αδρότητα με τον καιρό και με την τριβή Πέτρες είναι οι ψυχές τυλιγμένες λάσπη Πρόσωπα λασπερά, σώματα μαλακά, από λάσπη ρευστή, ρέει, κατρακυλάει πάνω στις πέτρες Αλλάζουν σχήματα, πασαλείβονται αγγίγματα, κρεμούν πτυχές λασπουδερές, υγρά χαμόγελα, χυμένα βλέμματα από άδειες κόγχες Οι κόρες των ματιών στις πέτρες στίγματα, μαύρες τρύπες πιο μαύρες απ' το μαύρο σκοταδιασμένες σήραγγες οδηγούν στο κέντρο της πέτρας τη διαπερνούν το σκληρό υποτάσσουν Περνούν κλωστές αόρατες γερές κλωστές ενώνουν τις πέτρες ένα κομπολόϊ ψυχών στιλπνών και λειασμένων στο θεϊκό χέρι του Ερωτα μετρά -τοκ τοκ- τη δύναμή Του. posted by FOIBOS, Wednesday, November 02, 2005, 3:00 AM

Ενα δέντρο που τη νύχτα μοιάζει με φάντασμα αλλά τη μέρα ξεθωριάζει ο φόβος του Χάρου απο πάνω του και μάλον άχαρο μοιάζει, περιτυλιγμένο με πρασινάδες, ένα δέντρο χέρι με δάχτυλα που δείχνουν ουρανό, ξεμπροστιάζουν την πρόθεσή του να γίνει πουλί να πετάξει. Κάπου βρίσκεται αυτό το δέντρο, όχι πολύ μακρυά αλλά όχι και πολύ κοντά, μπορεί και μέσα μου να ριζώνει, μπορεί και μέσα σε καθένα να βρεις ένα κλαρί του, ένα φυλλαράκι ξερό, λίγη χλωρή πρασινάδα. posted by FOIBOS, Tuesday, November 01, 2005, 9:04 PM

Μικρός πού 'ναι ο Καρβασαράς κι έχει ένα πηγαδάκι μικρό χελιδονάκι Παν' τα κορίτσια για νερό κι έρχονται φιλημένα στα χείλη τα καημένα Eχει κορίτσια όμορφα κι αγόρια παινεμένα κι είν όλα ερωτευμένα. posted by FOIBOS, Tuesday, November 01, 2005, 8:50 PM

Μετά την περιώνυμη ναυμαχία στο 'Aκτιο (31 π.Χ.) ο Αύγουστος Οκταβιανός ίδρυσε, όπως είναι γνωστό, τη Νικόπολη σε ανάμνηση της μεγάλης του νίκης. Πολλές ακαρνανικές πόλεις άδειασαν από κατοίκους, γιατί υποχρεώθηκαν να συνοικήσουν τη νέα πόλη, μαζί με Αιτωλούς, Ηπειρώτες και Λατίνους. Μαζί μεταφέρθηκαν και όσα αξιόλογα υπήρχαν σε ναούς και δημόσιους χώρους. Στο εξής η τύχη των Ακαρνάνων είναι η ίδια με των Αιτωλών. Πότε διαδόθηκε ο Χριστιανισμός στην Ακαρνανία δεν είναι γνωστό. Αναφέρεται ο Ηρωδίων σαν ιεραπόστολος, που κήρυξε στην Ακαρνανία μετά τη Λευκάδα. Ίσως να μην είναι τυχαίο το ότι απαντούμε το όνομα Ηρωδίων σαν βαπτιστικό. Σπουδαίες παλαιοχριστιανικές Βασιλικές έχουν αποκαλυφθεί (Δρυμός Βόνιτσας, Κέφαλος Βόνιτσας, Μύτικας,'Oχθια). http://www.akarnania.net/VONITSA/GREEK/TEXT46.HTM http://www.akarnania.net/MITIKAS/GREEK/AGSOF.HTM Οι επισκοπές Βονίτσης και Αετού εμφανίζονται από τον Ε αιώνα. Διοικητικά ανήκε στο Θέμα της Νικοπολέως και αργότερα στο λεγόμενο Ελλαδικό. Εκκλη

Ενδείξεις ανθρώπινης παρουσίας στην Ακαρνανία υπάρχουν από τα χρόνια της αρχαίας νεολιθικής εποχής το διάστημα δηλαδή 6000 έως 5000 π.Χ. Σε ανασκαφές σε σπήλαιο κοντά στον Αγιο Νικόλαο Αστακού έχουν βρεθεί ευρήματα που χρονολογούνται από την αρχαία νεολιθική εποχή μέχρι την εποχή του χαλκού. (2800-1100 π.Χ.) Σε ανασκαφή επίσης σε σπήλαιο νοτιοανατολικά του Μύτικα έχουν βρεθεί επίσης έγχρωμα όστρακα που χρονολογούνται την ίδια περίοδο. Η εγκατάσταση των προελλήνων στην Ακαρνανία έγινε την πρώιμη και μέση εποχή του χαλκού (2800 εως 1900 και 1900-1580 π.Χ. αντίστοιχα.) Σύμφωνα με τους ιστορικούς την Ακαρνανία αποίκησαν αρχικά οι Κουρήτες και οι Λέλεγες. Οι κουρήτες έφθασαν στην Ελλάδα πρίν το 1900 π.Χ., εγκαταστάθηκαν αρχικά στη Εύβοια και αργότερα στην Αιτωλία. Από την Αιτωλία πέρσαν στην Ακαρνανία περίπου το 1500 π.Χ. και εγκαταστάθηκαν στο εσωτερικό της χώρας. Αλλος λαός οι Λέλεγες εγκαταστάθηκαν στα δυτικά παραλια της Ακαρνανίας σχεδόν ταυτόχρονα με τους Κουρήτες. Οι τελευταίοι θα εκτ

Οι μύθοι γύρω από τους πρώτους οικιστές οδηγούν στο συμπέρασμα ότι είχαμε εδώ εγκατάσταση ομάδων από την Πελοπόννησο και ειδικότερα το 'Aργος και τη Λακεδαίμονα. Ο πρώτος μύθος αναφέρεται στον Αλκμαίωνα που, οδηγούμενος από το χρησμό, βρήκε καταφύγιο στις Εχινάδες και από το γάμο του με τη Kαλλιρόη απέκτησε τον Ακαρνάνα, τον Αμφότερο και τον Φοιτία. Ο δεύτερος μύθος αναφέρεται στον Ικάριο, τον πατέρα της Πηνελόπης και του Αλυζέα, που ήρθε από τη Λακεδαίμονα διωγμένος από τον αδελφό του. posted by FOIBOS, Thursday, 27 October 2005, 6:05 AM

This is Amfilochia, my beautiful fatherland Θυμάμαι κάτι νύχτες του Σεπτέμβρη με την παλιοπαρέα, πιτσιρικάδες, να βουτάμε στα φωσφορίζοντα νερά γεμάτα με σπέρμα καλαμαριών Γυμνά τσογλανάκια και λιγνά, μαύρα, ψημένα στα καπνοχώραφα, να γινόμαστε άγγελοι κείνες τις νύχτες πρασινωποί, κιτρινωποί και άσπροι, να λάμπουν τα μαλλιά κι οι πλάτες, τα κολαράκια γυαλιστερά σα γλόμποι, τα χέρια φτερά έτοιμα γι απογείωση, καθώς σηκώνονταν για τη βουτιά. Μεγάλωσα τώρα και πού γυμνός να κολυμπήσω! Και μάλιστα με τέτοια παρέα και σε τέτοια νερά. Με καλοπλένει η αγάπη μου στη μπανιέρα, τρίβει τις πλάτες μου και τις πατούσες κι όταν της λέω για τη γονιμοποίηση των καλαμαριών απαντάει: Να βάλουμε κανα καλαμαράκι στη μπανιέρα! Αύριο το μεσημέρι φεύγω για κεί. Θα περάσω ξανά τη γέφυρα Ρίο Αντίρριο. Μικρός, περνούσα με το φέρρυ και ήταν όμορφο αυτό το διάλειμμα με θάλασσα ανάμεσα στις στεριές. Τώρα, μοναχά στεριά. Ξεραΐλα. Τώρα καταλαβαίνω πόσο μ' αρέσει το νερό. posted by FOIBOS, Wednesday, 26 October

Ξαπλώνω, πατικώνω την καρδιά μου να μη φύγει απ' τη θέση της. Αδειο τοπίο λασπωμένο τα μάτια μου βλέπουν στο πρόσωπό σου να κυλά. Βρέχει κι αστράφτει στα γκρεμά τα δόντια σου γαλάζια άλογο τ' άσπρο μέτωπο η χαίτη του στα φρύδια φέγγει φεγγάρι ξώπλατο στης μπόρας την κουρτίνα μπόρα μου, καταιγίδα μου. Μήλα στυφά τα λόγια σου κι αγκάθια στη ματιά σου Διώχνω τα γίδια μακρυά πιάνομαι στο δαμάλι και καβαλάω το σύννεφο νά'ρθω στην αγκαλιά σου μπόρα μου, καταιγίδα μου Μόνο για μένα να βροντάς, ν' αστράφτεις, να χαράζεις, να τρέχεις γάργαρα νερά, ν' αρμέγεις τα γελάδια, να φτιάχνω βούτυρο πηχτό να λούζομαι ποτάμια μπόρα μου, καταιγίδα μου Με τα σγουρά μαλλάκια σου να δένομαι στα ξύλα να προσκυνάω τους θεούς να καίω τα λιβάδια να πατικώνω την καρδιά που καίγεται για σένα μπόρα μου, καταιγίδα μου Μαύρο πουκάμισο φορώ πορτοκαλλί φεσάκι, άρβυλα πεντοσίδερα κι ασβεστωμένα δόντια μια νύχτα νά'ρθω φτερωτός να σε καταβροχθίσω μπόρα μου, καταιγίδα μου Το αχ απ' την ανάσα σου

Χθές το βράδυ πριν κοιμηθώ έγραψα κάτι για σένα. Κάθε που θα βρίσκω χρόνο, θα γράφω κάτι για σένα. Χθές έγινα σκόνη. Μ' έκανες σκόνη. Κάθε τόσο με κάνεις σκόνη. Μ' αρέσει που γίνομαι σκόνη για χατήρι σου. Μπορεί κι εγώ να σε κάνω σκόνη, αλλά δεν μου το λες. Μπορεί να το ευχαριστιέσαι κι εσύ. Τι τρέλα! Μάχη στον αέρα ο έρωτάς μας. Γεμάτος σκόνες. Χρυσές, ασημιές, χωματένιες. Κάνε με σκόνη ζάχαρη και πιέ με στον καφέ σου κι όταν πικρίζω ρίχνε με στα λάχανα πιπέρι κι όταν σε κάνω να γελάς αλάτι στην πληγή μου Αυτά φτάνουν για σήμερα. ή όχι; θα δείξει. Είχα καιρό να επισκεφθώ το παλιό μου Blog, ξέχασα τον κωδικό πρόσβασης, άνοιξα νέο, αυτό εδώ, και σιγά σιγά μετακομίζω όσα έχω γράψει. Οταν τελειώσει η μετακόμιση θα συνεχίσω με πολύ ενδιαφέροντα αναγνώσματα. Εμαθα πολλά στο διάστημα του καιρού που πέρασε. Στο τέλος κάθε μεταφερόμενου κειμένου θα δίνω τον δεσμό προς το προηγούμενο ανέβασμα: Wednesday, October 26, 2005, posted by FOIBOS, 11:24 AM