Πέτρες

Από -


Πέτρες είναι οι ψυχές
κρούονται, χτυπούν,
τρίβονται η μια στην άλλη,
λειαίνονται μεταξύ τους,
νέες επιφάνειες
στιλπνές γεννιούνται
Χάνεται η αδρότητα
με τον καιρό
και με την τριβή

Πέτρες είναι οι ψυχές
τυλιγμένες λάσπη
Πρόσωπα λασπερά,
σώματα μαλακά,
από λάσπη ρευστή,
ρέει, κατρακυλάει
πάνω στις πέτρες

Αλλάζουν σχήματα,
πασαλείβονται αγγίγματα,
κρεμούν πτυχές λασπουδερές,
υγρά χαμόγελα,
χυμένα βλέμματα
από άδειες κόγχες

Οι κόρες των ματιών
στις πέτρες στίγματα,
μαύρες τρύπες
πιο μαύρες απ' το μαύρο
σκοταδιασμένες σήραγγες
οδηγούν στο κέντρο της πέτρας
τη διαπερνούν
το σκληρό υποτάσσουν

Περνούν κλωστές αόρατες
γερές κλωστές
ενώνουν τις πέτρες
ένα κομπολόϊ ψυχών
στιλπνών και λειασμένων
στο θεϊκό χέρι του Ερωτα
μετρά -τοκ τοκ-
τη δύναμή Του.

posted by FOIBOS, Wednesday, November 02, 2005, 3:00 AM

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

η κομμώτρια η Λίτσα

Από -
Η Λίτσα εργάζεται στο κομμωτήριο της κυρίας Αντέλ. Εξοντωτικά. Είναι πάντα μια κούκλα, περιποιημένη και πολύ τρέντι. Το μαλλί φυσικά υπέροχο, πλούσιο. Τα χείλια της υπόσχονται χωρίς να μιλούν. Άσε αυτό το κωλαράκι που κοιτάει τα άστρα. Πάει και στο Καράτε, επειδή γυρίζει αργά τις νύχτες στο σπίτι της και θέλει να είναι προστατευμένη. Το κορμί της είναι ο μπόντυγκαρντ. Μια μέρα μου έκανε επίδειξη και με έριξε κάτω και ευτυχώς που δεν έσπασα κάτι. Η Λίτσα είναι μια γκομενάρα. Αλλά δεν το έχει πάρει απάνω της να κάνει τη δύσκολη και όλα όσα σκαρφίζονται οι γυναίκες για να παιδεύουν τους άντρες. Η Λίτσα είναι καλή και πονόψυχη κοπέλα αλλά και εντελώς ξεκαθαρισμένη. Δεν θέλει ακόμα να δεσμευτεί με γάμους και τέτοια. Παρά ταύτα, αρραβωνιάστηκε το Μανόλη, τον υδραυλικό που έχει μαγαζί στο από κάτω στενό. Ο Μανόλης έρχεται στο μαγαζί του από τα βόρεια προάστια. Κάνει τόσο δρόμο κάθε μέρα για να βρίσκεται όσο μπορεί κοντά στη Λίτσα. Γνωριστήκανε σε ένα πάρτι πέρυσι στην Πάτρα. Μασκέ. Η Λίτσα νε
Διαβάστε περισσότερα

Ο μικρός Καρβασαράς

Από -
Εικόνα
Μικρός πού 'ναι ο Καρβασαράς κι έχει ένα πηγαδάκι μικρό χελιδονάκι Παν' τα κορίτσια για νερό κι έρχονται φιλημένα στα χείλη τα καημένα Eχει κορίτσια όμορφα κι αγόρια παινεμένα κι είν όλα ερωτευμένα. posted by FOIBOS, Tuesday, November 01, 2005, 8:50 PM
Διαβάστε περισσότερα

το γκαρσόνι ο Μάριος

Από -
Πέρασαν 30 μέρες που δεν έγραψα γραμμή, αλλά τώρα θα γράψω για τον Μάριο. Ηρθα να γράψω για τον Μάριο. Ο Μάριος δουλεύει σε ένα εστιατόριο οικογενειακό. Μεσημέρι βράδυ. Φοράει ρούχα περιποιημένα, μαύρο παντελόνι και γιλέκο και άσπρο πουκάμισο χειμώνα καλοκαίρι. Αυτές τις μέρες με το κρύο, έβγαινε στα γρήγορα να πάρει τσιγάρα για τους πελάτες και γύριζε κατακόκκινος πίσω. Από το κρύο. Πάντα όμως με το χαμόγελο. Ακόμα κι όταν το αφεντικό τον προσβάλλει μπροστά σε πελάτισσες. Αλλο είναι να ειπωθεί καμμιά χοντράδα μπροστά σε άντρα πελάτη και άλλο μπροστά σε μία κυρία. Σήμερα το μεσημέρι το αφεντικό, ο κ. Κώστας, τον πρόσβαλε μπροστά σε μία κυρία. Ο Μάριος μόνο που δεν έκλαψε. Κατέβασε τα μάτια και έστριψε στα γρήγορα το πρόσωπο να μη φανεί το δάκρυ και η κοκκινίλα της ντροπής. Η κυρία έφυγε αλλά σε λίγη ώρα που πετάχτηκε για τσιγάρα πάλι, την είδε από μακρυά να του χαμογελάει, σαν νεράιδα έμοιαζε. Ο Μάριος δουλεύει στο εστιατόριο αυτό από μικρό παιδάκι. Στην αρχή έκανε θελήματα, μετά πήγε
Διαβάστε περισσότερα

σε άφησα να

Από -
Ηξερα ότι ήθελες να σε κρατήσω Να πλησιάσω ύπουλα, σιγανά, αθόρυβα Να σε αρπάξω Να ακουμπήσω τη παλάμη στο δεξί σου ώμο Να σε φέρω κοντά Επάνω στην καρδιά μου να σε σφίξω Να μη σε αφήσω ξανά -να φύγεις- να ΜΗ ΣΕ ΑΦΗΣΩ αλλά σε άφησα ΝΑ Φύγεις απροστάτευτη σε άφησα Χαιρετίσματα στη λησμονιά ο κ. Μαβίλης ξέρει ήξερα και εγώ. Ηξερα ότι ήθελες να σε κρατήσω Να πλησιάσω ύπουλα, σιγανά, αθόρυβα Να σε αρπάξω Να ακουμπήσω τη παλάμη στο δεξί σου ώμο Να σε φέρω κοντά Επάνω στην καρδιά μου να σε σφίξω Να μη σε αφήσω ξανά -να φύγεις- να ΜΗ ΣΕ ΑΦΗΣΩ αλλά σε άφησα ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ, γιατί δε χτυπάς; Ο κ. Μαβίλης ξέρει. posted by FOIBOS, Tuesday, December 27, 2005, 3:00 AM
Διαβάστε περισσότερα

το πρωινό ξύπνημα

Από -
Ξύπνησα πρωί πρωί, όπως κάθε μέρα ξυπνάω νωρίς και θαυμάζω τον ήλιο να βγαίνει από το βουνό. Με ξυπνάει συνήθως το λεωφορείο που περνάει έξω από την πολυκατοικία που μένω με τον θόρυβο της πόρτας που ανοιγοκλείνει. Τα λεωφορεία αρχίζουν δρομολόγια από τις πέντε. Εγώ πάω στις εφτά στη Σχολή. Κάθε μέρα σχεδόν έχουμε εργαστήρια. Χρειάζομαι αυτοπειθαρχία και όταν έχω πλυθεί κι έχω πιει καφέ πριν ξεκινήσω είμαι καλύτερα. Τον ήλιο τον προτιμάω να βγαίνει από την θάλασσα, αλλά αυτό το απολαμβάνω μονάχα το καλοκαίρι. Σκέφτομαι το καλοκαίρι τι καλά που θα είμαστε σε μια παραλία με το Μάριο και τη Λίτσα ξαπλωμένοι στην άμμο να ψηνόμαστε. Μερικές φορές θυμάμαι τα βραδινά μου κατορθώματα και με πιάνει ίλιγγος, αλλά σήμερα νιώθω μια γλυκιά αγαλλίαση. Ένα αίσθημα ελαφρύ, σαν πούπουλο νιώθω την ψυχή μου. Και το κορμί μου δεν υστερεί σε σφρίγος. Είμαι τόσο ξεκούραστος που θα μπορούσα να πάω στη Σχολή τρέχοντας. Υπολογίζω την ώρα του λεωφορείου και κατεβαίνω πηδηχτά τις σκάλες. Στη στάση περιμένουν δυο
Διαβάστε περισσότερα

Η Νύμφη του Αμβρακικού

Από -
Εικόνα
This is Amfilochia, my beautiful fatherland Θυμάμαι κάτι νύχτες του Σεπτέμβρη με την παλιοπαρέα, πιτσιρικάδες, να βουτάμε στα φωσφορίζοντα νερά γεμάτα με σπέρμα καλαμαριών Γυμνά τσογλανάκια και λιγνά, μαύρα, ψημένα στα καπνοχώραφα, να γινόμαστε άγγελοι κείνες τις νύχτες πρασινωποί, κιτρινωποί και άσπροι, να λάμπουν τα μαλλιά κι οι πλάτες, τα κολαράκια γυαλιστερά σα γλόμποι, τα χέρια φτερά έτοιμα γι απογείωση, καθώς σηκώνονταν για τη βουτιά. Μεγάλωσα τώρα και πού γυμνός να κολυμπήσω! Και μάλιστα με τέτοια παρέα και σε τέτοια νερά. Με καλοπλένει η αγάπη μου στη μπανιέρα, τρίβει τις πλάτες μου και τις πατούσες κι όταν της λέω για τη γονιμοποίηση των καλαμαριών απαντάει: Να βάλουμε κανα καλαμαράκι στη μπανιέρα! Αύριο το μεσημέρι φεύγω για κεί. Θα περάσω ξανά τη γέφυρα Ρίο Αντίρριο. Μικρός, περνούσα με το φέρρυ και ήταν όμορφο αυτό το διάλειμμα με θάλασσα ανάμεσα στις στεριές. Τώρα, μοναχά στεριά. Ξεραΐλα. Τώρα καταλαβαίνω πόσο μ' αρέσει το νερό. posted by FOIBOS, Wednesday, 26 October
Διαβάστε περισσότερα

η ακτινογραφία

Από -
Επεσε στα χέρια μου μια ακτινογραφία. Ηταν η ακτινογραφία του κορμού μιας γυναίκας. Σκελετός λεπτός με τα στήθη στρογγυλά να αχνοφέγγουν. Προσπάθησα να τη φανταστώ. Νέα οπωσδήποτε, γιατί τα στήθη ήταν στητά, αλλά πόσο νέα; Την τοποθέτησα κοντά στην ηλικία μου, μετά πρόσεξα τη κυρτή ράχη, ύστερα βαρέθηκα να ψαχουλεύω στο μυαλό μου. Η ακτινογραφία ήταν αδέσποτη, χωρίς φάκελο. Την ξανακοίταξα και τότε πρόσεξα τις δαχτυλιές. Πόσα χέρια την είχαν πιάσει; Πόσοι σκέφτηκαν περίπου τα ίδια με μένα; Δεν τολμώ να κοιτάξω κάτι και το μυαλό μου φτιάχνει ιστορίες απο το μηδέν. Κούνησα την ακτινογραφία στον αέρα για ν' ακούσω τον ήχο της. Στο τέλος την πέταξα στο καλάθι και πήγα για καφέ στο κυλικείο. posted by FOIBOS, Tuesday, December 13, 2005, 4:53 AM
Διαβάστε περισσότερα

βγαίνω τα βράδια

Από -
βγαίνω τα βράδια πατώ σε σκιές δέντρων ευκάλυπτοι, μουριές, πικροδάφνες ρωτούν τις σόλες μου «τι κάνεις Φοίβε;» ή «ελαφροίσκιωτε Φοίβε, πώς περνάς;» «ένας αέρας είμαι» απαντάω και φεύγω «δεν είμαι ο Φοίβος, είμαι η σκιά του» μουρμουριστά τραγουδώ πάντα τα βράδια τραγουδώ μουρμουριστά και φεύγω posted by FOIBOS, Saturday, December 24, 2005, 3:07 AM
Διαβάστε περισσότερα

Ακαρνανία: ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

Από -
Εικόνα
Οι μύθοι γύρω από τους πρώτους οικιστές οδηγούν στο συμπέρασμα ότι είχαμε εδώ εγκατάσταση ομάδων από την Πελοπόννησο και ειδικότερα το 'Aργος και τη Λακεδαίμονα. Ο πρώτος μύθος αναφέρεται στον Αλκμαίωνα που, οδηγούμενος από το χρησμό, βρήκε καταφύγιο στις Εχινάδες και από το γάμο του με τη Kαλλιρόη απέκτησε τον Ακαρνάνα, τον Αμφότερο και τον Φοιτία. Ο δεύτερος μύθος αναφέρεται στον Ικάριο, τον πατέρα της Πηνελόπης και του Αλυζέα, που ήρθε από τη Λακεδαίμονα διωγμένος από τον αδελφό του. posted by FOIBOS, Thursday, 27 October 2005, 6:05 AM
Διαβάστε περισσότερα